Ojciec Pio (Francesco Forgione) urodził się w ubogiej rodzinie dwudziestego piątego maja 1887 r. w małej włoskiej miejscowości Pietrelcina niedaleko Neapolu. Wcześnie odkrył powołanie do życia zakonnego. Mając piętnaście lat, wstąpił do nowicjatu kapucynów. Z wielką gorliwością traktował codzienne modlitwy wspólnocie zakonnej, a także swoje obowiązki w nowicjacie, później studenta filozofii i teologii.

Święcenia kapłańskie o. Pio otrzymał  dziesiątego sierpnia w 1910 r. W dniu dwudziestego września 1918 r., Bóg naznaczył jego ciało pięcioma Chrystusowymi ranami, a poprzez to ojciec Pio przeżył wiele upokorzeń. Był czas, że musiał opuścić na jakiś czas klasztor, przebywał wtedy w domu rodzinnym. Rany stygmatów pozostały otwarte i krwawiące przez pięćdziesiąt lat. Był to jeden z powodów dla których przez lata ściągali do San Giovanni Rotondo lekarze, naukowcy, dziennikarze i zwyczajni ludzie, chcąc zobaczyć ,,świątobliwego braciszka''.Zwykle budził się wczesnym rankiem (a właściwie jeszcze w nocy) aby przygotować się do Mszy Świętej. Każdego ranka o godzinie 4-tej zawsze setki a czasem nawet tysiące wiernych czekały już na otwarcie drzwi kościoła. Po Mszy Świętej większość czasu poświęcał modlitwie i słuchaniu spowiedzi.  Przez dziesięć lat ojciec Pio doświadczył zakazu kontaktowania się z ludźmi i publicznego odprawiania Eucharystii. Autentyczność jego stygmatów była wiele razy badana. Prawie całe życie zakonne ojciec Pio spędził w jednym klasztorze w San Giovanni Rotondo. Jego życie kapłańskie i zakonne upływało pomiędzy ołtarzem, konfesjonałem i celą. Miał łaskę przenikania wnętrza człowieka. Gdy spowiedź była niepełna, zachęcał, by się lepiej przygotować i przyjść ponownie. Ojciec Pio miał również łaskę uzdrawiania. Ci, którzy jej doświadczali, czuli wokół siebie niezwykle piękny i mocny zapach podobny do tego, który wydzielają fiołki. Jak również posiadał także dar bilokacji, tzn. mógł być obecny w dwóch miejscach w tym samym czasie. Ojciec Pio był także bardzo wrażliwy na los ludzi ciężko chorych. To dla nich z pomocą wielu hojnych dobrodziejów wybudowano duży, nowoczesny szpital, "Dom ulgi w cierpieniu", który do dzisiaj służy setkom cierpiącym na różne schorzenia. Głównym i najlepszym lekarzem, obok świetnych specjalistów, jest Pan Jezus. Ojcu Pio bardzo zależało, by także czas choroby ludzie przeżywali z wiarą w Bożą Opatrzność oraz by w tej trudnej próbie nie byli osamotnieni. Dlatego też chorych, którzy tam się leczą, wspierają liczni wolontariusze.

W latach sześćdziesiątych stan zdrowia ojca Pio zaczął się pogarszać. Pomimo to kontynuował on swoje dzieła duchowe. Papież Paweł VI dał mu specjalne zezwolenie na odprawianie Mszy trydenckiej z powodu zaawansowanego wieku, w którym się znajdował i pogarszającego się stanu zdrowia. Dwudziestego pierwszego września 1968 roku, dzień po pięćdziesiątej rocznicy otrzymania stygmatów, ojciec Pio czuł się bardzo zmęczony. Następnego dnia, dwudziestego drugiego września, miał odprawiać mszę świętą. Czuł się jednak słaby i bał się, że może być zbyt chory, by ją ukończyć. Podczas celebrowania mszy świętej ojciec Pio wyglądał na bardzo wycieńczonego. Po jej zakończeniu był tak wyczerpany, że niemal upadł, schodząc po małych stopniach. Aby dojść do celi, potrzebował pomocy wielu współbraci kapucynów. Była to ostatnia msza święta celebrowana przez ojca Pio. Wczesnym rankiem dwudziestego trzeciego września 1968 roku ojciec Pio ostatni raz przystąpił do spowiedzi i odnowił śluby franciszkańskie. Jak zwykle miał w ręku różaniec, jednakże nie miał już siły, by wymawiać na głos Pozdrowienia Anielskie. Do końca powtarzał słowa "Gesù, Maria" (Jezus, Maryja). Około godziny 2:30, powiedział: „Widzę dwie matki” (swoją matkę i Maryję). O 2:30, w swojej celi w San Giovanni Rotondo, Pio zmarł, wypowiadając ostatnim tchnieniem słowo „Maryja”. Jego ciało zostało pochowane dwudziestego szóstego  września w krypcie w kościele Matki Bożej Łaskawej. Na jego mszy pogrzebowej obecnych było sto tysięcy ludzi. Często słyszano jak mówił: „Po mojej śmierci będę mógł czynić więcej dobra. Moja prawdziwa misja zacznie się dopiero po mojej śmierci”. W sprawozdaniu osób, które towarzyszyły ojcu Pio podczas konania, napisano, że po śmierci stygmaty całkowicie zniknęły, nie pozostawiając nawet blizn. Począwszy od roku 1990 Kongregacja do Spraw Kanonizacyjnych debatowała nad życiem ojca Pio. W roku 1997 papież Jan Paweł II ogłosił go czcigodnym Sługą Bożym. Następnie dyskutowano o jego wpływie na życie innych, w tym o domniemanym uzdrowieniu Włoszki Consiglii de Martino. To uzdrowienie miało się dokonać dzięki modlitwie wstawienniczej ojca Pio. W 1999 roku, drugiego maja za radą Kongregacji Nauki Wiary, Jan Paweł II ogłosił ojca Pio błogosławionym. W dalszym toku rozważań nad cnotami ojca Pio, jego zdolności do czynienia dobra (nawet po śmierci) i o uzdrowieniach przypisywanych jego wstawiennictwu; Kongregacja Nauki Wiary uznała, że zasługuje on na miano świętego. Szesnastego czerwca 2002 roku Jan Paweł II ogłosił ojca Pio świętym. W uroczystości kanonizacyjnej wzięło udział trzysta tysięcy osób.

Trzeciego marca 2008 roku, czterdzieści lat po śmieci ojca Pio, jego ciało zostało ekshumowane z krypty. Oświadczenie Kościoła stwierdza, że ciało było w „dobrym stanie”. Arcybiskup Domenico D' Ambrosio, legat papieski w sanktuarium w San Giovanni Rotondo, potwierdził to doniesienie mówiąc, że „ciało jest dobrze zachowane”. Zaznaczył również w komunikacie, że „stygmaty nie były widoczne”. Dwudziestego czwartego lipca 2008 roku kardynał José Saraiva Martins, prefekt Kongregacji do Spraw Kanonizacji, odprawił w sanktuarium Matki Bożej Łaskawej w San Giovanni Rotondo mszę świętą dla piętnastu tysięcy wiernych zgromadzonych na uroczystość wystawienia ciała ojca Pio na widok publiczny. Ciało zostało wystawione w kryształowym grobie w krypcie w klasztorze. Ojciec Pio ubrany jest w swój kapucyński habit i stułę z białego jedwabiu, wyszywaną kryształami i złotą nicią. W dłoniach ma duży drewniany krzyż. Chętnych do obejrzenia ciała ojca Pio było aż osiemset tysięcy. Widoczna twarz zmarłego jest w rzeczywistości silikonową maską, która została zamówiona w firmie produkującej m.in. figury dla londyńskiego Muzeum Figur Woskowych Madame Tussaud. Święty ojciec Pio stał się jednym z najpopularniejszych świętych Kościoła katolickiego. Na całym świecie jest już ponad trzy tysiące „Grup Modlitewnych Ojca Pio”, w których zrzeszonych jest łącznie blisko trzy miliony członków. Istnieje wiele parafii pod jego wezwaniem. W 2006 roku magazyn Famiglia Cristiana doniósł, że włoscy katolicy, włączając wszystkich świętych, najczęściej modlą się właśnie do ojca Pio. Tej modlitwy, rozumianej właściwiej jako prośby, nie należy mylić z czcią, która zgodnie z nauczaniem Kościoła katolickiego, jest należna tylko Bogu. Wielu chrześcijan karmi się  jego duchowością eucharystyczną, maryjną i pokutną. Prosimy dzisiaj, byśmy tak jak on umieli słyszeć głos Boga wzywający nas do nawrócenia. Sanktuarium Ojca Pio w San Giovanni Rotondo, składa się z zabudowań klasztornych, Kościoła i Bazyliki Matki Bożej Łaskawej, Kościoła Ojca Pio i Drogi Krzyżowej. Historia klasztoru kapucynów w San Giovanni Rotondo sięga lat 1538-1540, kiedy to dzięki staraniom mieszkańców i na ich koszt oraz za zgodą arcybiskupa Siponto, kardynała Jana Marii z Monte San Sabino, późniejszego papieża Juliusza III (nepota, w 1555 roku wysłał do Polski pierwszego nuncjusza), zakonnicy przybyli tu i otrzymali w darze teren wraz z wiejskim domem i studnią.  Świątynia klasztorna to jednonawowy kościół, zwany dawnym lub pierwotnym (Chiesa Antica). Przylega bezpośrednio do konwentu. Jej budowę rozpoczęto w 1540 roku, wkrótce po osiedleniu się kapucynów w San Giovanni Rotondo. W 1624 roku trzęsienie ziemi zniszczyło miejscowość i klasztor, który odbudowano w pięć lat. Przywrócony do pierwotnego stanu kościółek konsekrowano w 1676 roku, nadając mu tytuł Matki Bożej Łaskawej (Santa Maria delle Grazie) - opiekunki miasta. Jej otaczany czcią obraz, namalowany techniką olejną na płótnie na przełomie XIII i XIV wieku w środowisku szkoły malarskiej Fra Cesare Turco i Decio Tramontano, działającej w regionie Puglia - koronowano w 1959 roku i umieszczono w głównym ołtarzu. Wymiary obrazu: 150 x 95 cm.

W XIX wieku kościół popadł w ruinę, dzieląc los innych obiektów sakralnych. Wiązało się to z dwukrotną kasatą klasztoru: w 1811 roku (po siedmiu latach kapucyni wrócili do konwentu) i w 1866 roku. W 1909 roku zakonnicy odzyskali klasztor, a siedem lat później przybył doń Ojciec Pio. Na przestrzeni stuleci kościół był wielokrotnie przebudowywany i remontowany. Jedną z przyczyn były liczne trzęsienia ziemi, które nawiedzały San Giovanni Rotondo. Na frontonie dawnego kościoła, zwieńczonego niewielką dzwonnicą, znajdują się kamienne tablice, wykonane staraniem władz i mieszkańców San Giovanni Rotondo. Umieszczono je dla upamiętnienia dwóch jubileuszy: pięćdziesięciolecia kapłaństwa Ojca Pio (10 VIII 1910 - 10 VIII 1960) i pięćdziesięciolecia jego obecności w San Giovanni Rotondo (1916-1966). Na sklepieniu znajdują się malowidła przedstawiające Maryję z Dzieciątkiem, św. Franciszka z Asyżu i Michała Archanioła. Przy bocznym ołtarzu św. Franciszka Ojciec Pio celebrował w latach 1945-1959 Msze Święte. Na lewo od wejścia znajduje się konfesjonał,w którym od 1935 roku aż do śmierci spowiadał kobiety (mężczyźni zgodnie z lokalnym zwyczajem - spowiadali się w zakrystii). Nad głównym wejściem znajduje się chór zakonny - ulubione miejsce modlitwy Ojca Pio. To tutaj, przed cyprysowym krzyżem 20 września 1918 roku miał otrzymać stygmaty. Z powodu licznie napływających do San Giovanni Rotondo wiernych w latach 1956-1959 obok dawnego zakonnego kościółka wzniesiono bazylikę, dedykowaną również Matce Bożej Łaskawej. Bazylika jest dziełem architekta Giuseppe Gentile z Boiano (Campobasso). Wymiary świątyni: długość pięćdziesiąt siedem metrów, szerokość dwanaście metrów i wysokość dwadzieścia pięć metrów. W zwieńczeniu jej frontonu ustawiono mierzącą prawie trzy metry wysokości marmurową figurę Niepokalanej z gwiezdną aureolą - dzieło Antonia Bassi di Trani. Spośród trzech naw bazyliki, centralna wyraźnie dominuje nad pozostałymi. W jej absydzie oświetlonej trzydzieści dwoma oknami, nad głównym ołtarzem widnieje mozaika o powierzchni sześćdziesiąt metrów kwadratowych, przedstawiająca wizerunek Matki Bożej Łaskawej. Jest ona dziełem profesora Bedininiego, a wykonaną przez watykańską szkołę mozaiki, artyści watykańscy wykonali także osiem mozaik w nawach bocznych, autorstwa profesora Antonio Achilliego i o. Ugolino da Belluno (tylko mozaika przedstawiająca Matkę Boską Różańcową). Na prawo od ołtarza głównego znajdują się organy składające się z czterech tysięcy osiemset sześćdziesięciu piszczałek, poświęcone przez Ojca Pio szóstego sierpnia 1966 roku.

Po beatyfikacji Ojca Pio w roku 1999 sanktuarium stało się jednym z najliczniej odwiedzanych w świecie katolickim i konieczne stało się wybudowanie nowej świątyni, mogącej pomieścić rzesze napływających pielgrzymów. Wcześniej, w 1993 roku bracia kapucyni rozpoczęli przygotowania do budowy nowego kościoła finansowanej z ofiar wiernych całego świata i subwencji państwowych. Pierwszego lipca 2004 roku Jan Paweł II poświęcił kościół Ojca Pio w San Giovanni Rotondo, a konsekracji dokonano dzień później. Kościół został wybudowany według projektu jednego z najsłynniejszych współczesnych architektów - Renzo Piano. Świątynia została wzniesiona z kamienia i drewna. Zajmuje powierzchnię cztery tysiące siedemset metrów kwadratowych. Wewnątrz znajduje się cztery tysiące sześćset pięćdziesiąt ławek, które mogą pomieścić sześć tysięcy pięćset osób. Arnaldo Pomodoro zaprojektował krzyż i ołtarz, zaś ambonę i prowadzącą do niej drogę - Giuliano Vangi. Niewielka kaplica adoracji znajduje się poza prezbiterium, w osobnym pomieszczeniu, usytuowanym pomiędzy kościołem i zakrystią, może pomieścić (w ławkach) około osiemdziesiąt osób. Kaplica spowiedzi położona jest pod kościołem głównym. Składa się z trzydziestu jeden konfesjonałów, w których penitent może wybrać: czy uklęknąć przy kratkach rozmównicy, czy też usiąść naprzeciw spowiednika. Powierzchnia dolnego kościoła liczy około pięćset metrów kwadratowych i może pomieścić około pięćset osób. Baptysterium kościoła zostało umiejscowione na zewnątrz świątyni, po lewej stronie od głównego wejścia. Ma formę sadzawki, do której schodzi się po trzech stopniach - symbolizują one trzy rzeczywistości, jakich wyrzeka się człowiek przystępujący do sakramentalnego obmycia: grzech, zło i szatana. Zaś trzy stopnie pozwalające na wyjście z sadzawki są wyznaniem wiary w Boga - Ojca Wszechmogącego, w Jezusa Chrystusa - Syna Bożego, Zbawiciela człowieka oraz w Ducha Świętego, który jest duszą Kościoła. Charakterystycznymi elementami nowoczesnej bryły świątyni są: okno o powierzchni około siedemset metrów kwadratowych, dwadzieścia jeden wielkich, odmiennych od siebie łuków, z których największy ma czterdzieści dziewięć metrów i siedemdziesiąt pięć centymetrów odległości między podstawami i siedemnaście metrów wysokości - wykonane są one z tysiąca trzystu dwudziestu różnorodnych bloków skalnych. Dziedziniec kościelny zajmuje powierzchnię dziewięć tysięcy dwieście metrów kwadratowych - tu w celebracjach może uczestniczyć około trzydzieści pięć tysięcy osób. Powierzchnia dziedzińca wyłożona jest kamieniem z pobliskiej Apriceny. Na samym dziedzińcu, w specjalnie przygotowanych miejscach, zasadzono dwadzieścia cztery drzewka oliwne. dwanaście z nich poświęcono apostołom, zaś pozostałe dwanaście prorokom. Widoczny z daleka kamienny krzyż mierzy około czterdzieści metrów wysokości. Został wzniesiony przez nałożenie na siebie sześćdziesiąt pięć ciosanych kamieni. Środkiem przechodzą stalowe pręty wzmacniające konstrukcję. W górze zostały umieszczone dwa horyzontalne ramiona o długości cztery i pół metra. Krzyż jest darem regionu Puglia, do którego należy San Giovanni Rotondo, a zaprojektowany został przez głównego autora projektu całego sanktuarium - Renzo Piano.W 40. rocznicę jego śmierci zwłoki Ojca Pio były wystawione zostały na siedem miesięcy. Wśród pięciu i pół miliona pielgrzymów, którzy oddali im hołd, był ówczesny papież Benedykt XVI. Po zamknięciu szklanej urny w dolnym kościele nowej bazyliki w San Giovanni Rotondo do opiekującej się nią wspólnoty kapucynów zaczęły napływać prośby o wystawienie na stałe ciała ojca Pio. I to właśnie nastąpiło i trwa do dziś.

Warto wspomnieć, że kryptę poświęconego w 2004 roku kościoła, zdobią mozaiki zaprojektowane oraz wykonane przez słoweńskiego artystę - o. Marko Ivana Rupnika S J. Jego inne dzieło możemy od niedawna podziwiać w Krakowie  Łagiewnikach - w sanktuarium świętego Jana Pawła II. Monumentalna Droga Krzyżowa stworzona przez rzeźbiarza Francesco Messina, została zainaugurowana dwudziestego piątego maja 1971 roku. Prowadzi ona wzdłuż ścieżki, która wspina się po stoku Monte Castellana. Droga Krzyżowa składa się z szesnastu  rzeźb z brązu (czternaście stacji, Chrystus Zmartwychwstały, Ojciec Pio) i jednego posągu, wykonanego z marmuru Carrara - przedstawiającego Madonnę z Dzieciątkiem). Byłem z pielgrzymką w San  Giovani Rotondo w kwietniu 2015 r.,a w załączonym fotoreportażu pragnę choć trochę przybliżyć czytelnikom Gwiazdki Cieszyńskiej sanktuarium świętego ojca Pio.

Modlitwa do świętego ojca Pio.
Boże, który świętemu
ojcu Pio z Pietrelciny,
bratu kapucynowi,
dałeś szczególny przywilej
uczestnictwa w męce Twojego Syna,
przez Jego wstawiennictwo,
zechciej udzielić
mi łaski...
o którą gorąco Cię proszę,
a przede wszystkim
dodaj mi ochoty i zdolności,
abym mógł uczestniczyć
w cierpieniach Chrystusa
i osiągnąć chwałę
zmartwychwstania.

Tekst i foto: Marian Szpak