Już po raz XIX w dniu 4 grudnia br. w krypcie bielskiej katedry odbyły się "Rozmowy poświęcone" - ks. Jacka Pędziwiatra z ks. biskupem Piotrem Gregerem. Tematem "Rozmów poświęconych" było c.d. omawiania sakramentu chrztu. Tym razem ks. biskup Piotr Greger omawiał punkty nr. 44, 45 i 46 zawarte w księdze liturgii chrztu - liturgia Słowa Bożego.
44. Czyta się jedną lub dwie z perykop podanych w nr. 207-227. W tym czasie wszyscy mogą siedzieć. Można wybrać inne perykopy zgodnie z życzeniem rodziców lub odpowiednie dla ich duchowego pożytku. Pomiędzy czytaniami można śpiewać psalmy responsoryjne i wersety podane w nr. 228-237.
45. Następnie celebrans wygłasza krótką homilię, wyjaśniając przeczytany tekst i wprowadzając obecnych w głębsze zrozumienie tajemnicy chrztu; zachęca przede wszystkim rodziców i chrzestnych, by ochotnie podjęli obowiązek wynikający z tego sakramentu.
46. Po homilii lub po litanii, lub nawet w przerwie między wezwaniami litanii zaleca się chwilę ciszy na osobistą modlitwę zebranych, do której celebrans zachęca. Potem może nastąpić odpowiedni śpiew, wybrany np. z nr. 238-25.
Jak wyjaśnił ks. biskup Piotr - słowo perykopa, pochodzące od greckiego słowa – oznacza odcinek, fragment Pisma Świętego przeznaczony do czytania i objaśniania podczas danego nabożeństwa. Natomiast czytania bierze się ze Mszy świętej niedzielnej. W Okresie Narodzenia Pańskiego i w Okresie Zwykłym czytania można wziąć ze Mszy obrzędowej (VII tom Lekcjonarza mszalnego) albo z tekstów podanych w tej księdze.
W dni powszednie czytania bierze się ze Mszy obrzędowej. Gdy Msza obrzędowa jest zakazana, można wybrać jedno czytanie z tekstów przewidzianych na chrzest dzieci. Należy wziąć pod uwagę dobro duchowe wiernych oraz charakter dnia liturgicznego. Następnie celebrans wygłasza krótką homilię, wyjaśniając przeczytany tekst i wprowadzając obecnych w głębsze zrozumienie tajemnicy chrztu; zachęca przede wszystkim rodziców i chrzestnych, by ochotnie podjęli obowiązek wynikający z tego sakramentu. Ksiądź biskup Piotr wyjaśnił różnicę pomiędzy homilią, a kazaniem.
Homilia – rodzaj kazania, którego treść oparta jest na wybranych czytaniach liturgicznych. Jej celem jest objaśnianie wybranego na dany dzień fragmentu Pisma Świętego w kontekście okresu liturgicznego, całego Zbawienia, sytuacji społecznej i politycznej. Kazanie - to przemowa, która ma za zadanie nauczanie i przekazanie treści religijnych.
Po homilii zaleca się chwilę ciszy na rozważanie słowa Bożego. Słowo i milczenie tworzą jedność. Słowo rodzi się z milczenia, które jest „bazą naturalną” niezmierności ducha ludzkiego, a milczenie jest pełnią, skąd słowo czerpie swój początek i ciężar gatunkowy. Słowo odcięte od milczenia marnieje, traci swoją głębię. Jeżeli pozbawimy słowo milczenia, wówczas język staje się „sierotą”. Jeśli słowo wyłania się z milczenia, to milczenie nie dopełnia się inaczej, jak tylko przez słowo, które z niego się rodzi. Milczenie nie jest ani językiem wewnętrznym (duchowym), ani myślą jeszcze przed werbalizacją, ale tajemnicą świadczącą o transcendencji bytu nad myślą. Milczenie nie pozbawia słowa jego wartości, ale ubogaca je w sens. Ten sens słowa wykracza poza jego zawartość. Milczenie warg i wyobraźni rozwiewa to, co nas dzieli od pokoju Rzeczywistości. Milczenie wszystkich pragnień nieuporządkowanych rozwiewa to, co nas dzieli od Boga, i wreszcie zaczynamy żyć dla Niego.
Na zakończenie " Rozmów poświęconych" ks. biskup Piotr, życzył zebranym wesołych świąt i udzielił apostolskiego błogosławieństwa. Kolejne już XX "Rozmowy poświęcone" odbędą się 8 stycznia 2019r.
Tekst i foto: Marian Szpak
